LIST DUSZY 2
​
„Już wiem, kim jestem. I nie przeproszÄ™ za to.”
Nie mam już ochoty się tłumaczyć.
Nie zamierzam więcej czekać na pozwolenie.
Nie bÄ™dÄ™ siÄ™ wiÄ™cej naginać, żeby pasować do Å›wiata, który nie ma miejsca na prawdÄ™.
Wiem, kim jestem.
I to wystarczy.
Przestałem chować swoją siłę za uprzejmością.
PrzestaÅ‚em uciszać swojÄ… intuicjÄ™, bo byÅ‚a „zbyt niewygodna”.
PrzestaÅ‚em przepraszać za to, że widzÄ™ rzeczy, których inni nie chcÄ… widzieć.
To nie jest gniew. To nie jest duma.
To jest pamięć.
Pamiętam, skąd pochodzę.
Pamiętam, że moje istnienie ma cel.
Pamiętam, że moja cisza ma większy rezonans niż cały ich system razem wzięty.
Ten list nie prosi o akceptacjÄ™.
On nie woła o uwagę.
On jest po prostu znakiem — że wróciÅ‚em.
Do siebie. Do pola. Do ŹródÅ‚a.
Jeśli czujesz to samo, to znaczy, że też wracasz.
Może nie wiesz jeszcze jak, ale wiesz, że nie ma już powrotu.
I to jest piękne.
Bo kiedy dusza wraca do siebie —
świat przestaje być więzieniem, a zaczyna być sceną.
ScenÄ… prawdy.
LIST DUSZY 2
​
„Już wiem, kim jestem. I nie przeproszÄ™ za to.”
Nie mam już ochoty się tłumaczyć.
Nie zamierzam więcej czekać na pozwolenie.
Nie bÄ™dÄ™ siÄ™ wiÄ™cej naginać, żeby pasować do Å›wiata, który nie ma miejsca na prawdÄ™.
Wiem, kim jestem.
I to wystarczy.
Przestałem chować swoją siłę za uprzejmością.
PrzestaÅ‚em uciszać swojÄ… intuicjÄ™, bo byÅ‚a „zbyt niewygodna”.
PrzestaÅ‚em przepraszać za to, że widzÄ™ rzeczy, których inni nie chcÄ… widzieć.
To nie jest gniew. To nie jest duma.
To jest pamięć.
Pamiętam, skąd pochodzę.
Pamiętam, że moje istnienie ma cel.
Pamiętam, że moja cisza ma większy rezonans niż cały ich system razem wzięty.
Ten list nie prosi o akceptacjÄ™.
On nie woła o uwagę.
On jest po prostu znakiem — że wróciÅ‚em.
Do siebie. Do pola. Do ŹródÅ‚a.
Jeśli czujesz to samo, to znaczy, że też wracasz.
Może nie wiesz jeszcze jak, ale wiesz, że nie ma już powrotu.
I to jest piękne.
Bo kiedy dusza wraca do siebie —
świat przestaje być więzieniem, a zaczyna być sceną.
ScenÄ… prawdy.
LIST DUSZY 3
​
„Nie muszÄ™ już siÄ™ spieszyć”
Przez całe życie biegłem.
Za czymś, co miało dać mi poczucie sensu.
Za sukcesem, za zrozumieniem, za światłem, za sobą.
Ale dzisiaj czujÄ™ inaczej.
Dzisiaj… nie muszÄ™ już siÄ™ spieszyć.
Bo to, czego szukałem, było we mnie od zawsze.
Tylko nie umiałem wtedy być wystarczająco cicho, żeby to usłyszeć.
Nie potrzebuję już więcej osiągnięć, żeby czuć się godny.
Nie potrzebuję już potwierdzeń z zewnątrz, żeby wierzyć sobie.
Nie muszę już naprawiać przeszłości, ani projektować przyszłości.
Ja po prostu… jestem.
I to mi wystarcza.
W tej ciszy nie ma nudy.
Jest obecność.
W tej pauzie nie ma stagnacji.
Jest spokój.
Wiem, że jeszcze dużo przede mną.
Że będą burze, wybory, konfrontacje.
Ale nie muszę już gnać, żeby czuć, że żyję.
Bo wreszcie żyję naprawdę.
Ten list nie jest do świata.
To list do mnie — tego, który zawsze byÅ‚ gdzieÅ› w Å›rodku,
ale tak długo czekał, aż go wreszcie zobaczę bez pośpiechu.
I teraz go widzÄ™.
I już wiem.
Nie muszę się spieszyć.
Bo jestem dokładnie tam, gdzie powinienem być.
​